Dat ik coach wilde worden, wist ik al vrij lang. Maar de zoektocht naar de ideale coachingopleiding voor mij liep allesbehalve van een leien dakje. De ene opleiding vond ik te therapeutisch gericht, de andere vond ik dan weer te resultaatgericht zonder de nodige diepgang die leidt tot een duurzame verandering en de meeste vond ik te zweverig. Ik hou namelijk nog al van ‘down to earth’ en beide voeten of in mijn geval wielen op de grond. Maar dankzij mijn A plus opleiding leerde ik op een niet-zweverige manier opnieuw kennis te maken met mijn intuïtie en ook een beetje met spiritualiteit.
Ik leerde vooral dat je verantwoordelijker bent voor de dingen die je overkomen dan je op het eerste gezicht zou denken! Let op, verantwoordelijkheid betekent iets anders dan schuld, maar daarover later meer in een andere blog!
Om te tonen hoe het mijn kijk op de dingen heeft veranderd, vertel ik je graag meer over mijn middelbareschoolperiode.
Ik neem je even mee naar een tijdje terug: de proclamatie van het 6de leerjaar. Voor mij was dit het eindpunt van over het algemeen een zalig en vlot verlopen periode in mijn leven. De proclamatie vond plaats in de videozaal van de school. Terwijl ik daar op mijn stoel zat te luisteren en te kijken naar iedereen die zijn getuigschrift kreeg, dwaalden mijn gedachten af. Iedereen keek zo uit naar het middelbaar en ik kon alleen maar denken aan hoe zalig het zou zijn als ik die periode kon overslaan. Ik wilde namelijk, wist ik toen al zeker, maatschappelijk werk studeren. De richting die mij daar het best op zou voorbereiden was helaas niet echt toegankelijk voor mij. De school had ons tijdens een gesprek laten weten dat ze al voldoende probleemjongeren hadden en ze er mij niet per se bij hoefde te hebben. Bovendien waren de school en de keukens niet echt rolstoeltoegankelijk.
Dus terwijl al mijn klasgenootjes uitkeken naar de nieuwe school in de richting waar ze voor hadden gekozen, koos ik voor plan b of zelfs c, wat eigenlijk gewoon een noodoplossing was die me, omdat ik toen nog niet beter wist, de beste leek. Ik dacht: “Het kan nu niet anders. Gewoon 6 jaar hard studeren aan die talen en dan gewoon verder studeren in de richting van mijn dromen.”
“In een aangepaste en rolstoelvriendelijke school moet dat wel lukken”, dacht ik toen. Maar die 6 jaar werden er 7 en voor mijn leerkrachten leek het nog beter en gemakkelijker in 8 jaar. Van tso werd het bso. Eerlijk toegegeven had ik op een bepaald moment heel veel angst om zelfs niet af te studeren in OV4 (bijzonder onderwijs met het gewone leerplan). Dan kon ik dat verder studeren wel helemaal vergeten.
Tussen de lijnen door kun je wel lezen dat het niet echt gemakkelijke jaren waren. Ik heb natuurlijk ook wel goeie herinneringen, zalige klasgenoten, toffe opvoeders en achteraf bekeken waren de meeste leraren ook wel dik OK.
Op het einde van het 6de middelbaar liep het helemaal fout. Van boterhammen in de ochtend naar één potje yoghurt, dan naar een half potje en dan niks meer. Van genieten van een etentje tot overgeven op restaurant tot uiteindelijk strijden om alstublieft te mogen thuis blijven. Van graag uitgaan met vriendinnen tot te veel angst om ziek te worden om dan uiteindelijk niet te vertrekken. Het jaren proberen om mijn weg te vinden in een richting die mij niet lag, de voortdurende twijfel bij mijn leerkrachten of het volgende jaar mij wel zou lukken en het vertrek van mijn zus voor een jaartje Zuid-Afrika hadden overduidelijk hun tol geëist. Kortom was het een samenloop van omstandigheden die mij uiteindelijk teveel werd, met een zomervakantie waar ik amper mijn bed nog uit kon als triest hoogtepunt. En een weegschaal waar het cijfer 32 op stond.
Ik wees keihard met de vinger naar mijn school en mijn leerkrachten. Ik vond dat de schuld van mijn ellende vooral bij hen lag. Zij hadden een andere toekomst voor mij voor ogen en twijfelden altijd aan mij. Kortom, wilde ik A, dan vonden zij B beter.
Nu, jaren later, kijk ik er gelukkig anders naar! Ik weet dat die moeilijke jaren me tijdens mijn studies nadien enorm veel kracht hebben gegeven om mijn bachelordiploma te halen. Dus achteraf bekeken ben ik mijn school op een bepaalde manier dankbaar.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn verhaal er helemaal anders had uitgezien als ik wel naar mijn intuïtie had geluisterd daar op mijn stoeltje in de tv-zaal en wel had doorgezet om ook in het middelbaar een richting te kiezen die echt bij mij paste. Natuurlijk wist ik toen nog niet wat intuïtie was, maar diep vanbinnen wist ik wel “Dit loopt fout”.
De les die ik hieruit heb geleerd? Maak van Intuïtie je bondgenoot, leer luister naar je buikgevoel!
Wil jij ook met een andere blik leren kijken naar wat je overkomt? Wil je opnieuw op je intuïtie leren vertrouwen? Dan wil ik jou daar graag bij helpen! Stuur zeker een mailtje naar hello@livealot.be met jouw verhaal! Of volg de masterclass die binnenkort terug van start gaat!