In deze blog heb ik het over het verschil tussen schuld en verantwoordelijkheid. Voor mensen die zich vaak schuldig voelen, heb ik alvast goed nieuws en ik vertel een persoonlijk verhaal om het verschil duidelijk aan te tonen.
Wanneer ik in de praktijk of in mijn leven mensen vertel dat ze wel degelijk invloed hebben op wat hen wel of niet overkomt, schieten ze meestal in de verdediging of in paniek. “Is het mijn schuld?”, “Ik ben wie ik ben, is dat dan niet oké?”. Tuurlijk ben je oké en nee, het is niet jouw schuld! Er is eigenlijk maar één situatie waarin we echt kunnen spreken over schuld en dat is wanneer je doelbewust iemand pijn doet, in gevaar brengt of wat dan ook. In alle andere gevallen is er geen sprake van schuld. Als dat geen goed nieuws is!
Nu we het toch over schuld hebben, wil ik eraan toevoegen dat er ook een verschil is tussen je schuldig voelen en schuldig zijn. Je schuldig voelen is heel normaal wanneer iemand die je dierbaar is iets ernstigs overkomt, maar dat wil nog niet zeggen dat je ook schuldig bent (Zie Facebookpost Manu Keirse).
Ik hoor het je al denken: “Interessant die theorie, maar ja, schuldig voel ik me toch!” Ik weet het. Toen ik in een boek over persoonlijke ontwikkeling las dat je voor de volle 100 % verantwoordelijk bent voor wat je overkomt, schoot ik ook volledig in een kramp.
Als ik voor de volle 100 % verantwoordelijk ben voor wat mij overkomt, dan is het toch mijn schuld/ verantwoordelijkheid dat ik in die rolstoel zit, CVI heb en dus geen rijbewijs kan halen en ondanks mijn grote kinderwens nog steeds geen mama ben? Vooral van dat laatste heb ik nachten wakker gelegen. Ik heb zelfs eventjes gedacht om te stoppen met mijn opleiding en boeken over persoonlijke groei uit mijn leven te bannen. Ik dacht: “Hier word ik nu toch echt niet beter van?”
Tot ik tot het besef kwam dat het niet gaat over verantwoordelijk of schuldig zijn maar over verantwoordelijkheid nemen.
Natuurlijk is het niet mijn schuld dat ik nog steeds geen mama ben, maar ik kan wel verantwoordelijk met die situatie omgaan en aan mezelf werken zodat ik het geluk om mama te zijn misschien een beetje in de hand kan werken.
Persoonlijke groei doet soms pijn, maar geloof me: het is de moeite waard!
Ik riep uiteindelijk de hulp in van complement en mijn huisarts. Nu werk ik heel bewust aan mijn ademhaling zodat ik beter leer ademen en dus rustiger word. Daar zal mijn baby later blij mee zijn en als hij of zij later puberstreken krijgt waarschijnlijk ook!
Ik leerde af om mij druk te maken in zaken waar ik toch niks aan kan veranderen en leerde beter luisteren naar mijn gevoel in plaats van de hele tijd in mijn hoofd te blijven zitten. En ja, ook ik leer met vallen en opstaan beter mijn grenzen stellen, en dat allemaal dankzij die onvervulde kinderwens.
Door dit verhaal te vertellen, wil ik duidelijk maken dat te veel focussen op schuld of een schuldige zoeken meestal geen zin heeft.
Als gouden raad zou ik willen meegeven om in elke negatieve gebeurtenis ook kansen en mogelijkheden proberen te zien. Steek geen energie in schuld, maar gebruik die energie om te groeien als persoon!
Persoonlijk ben ik er bijvoorbeeld van overtuigd dat ik als ik dan eindelijk mama mag worden, ik daar de waarde veel meer van zal inzien en ook een betere en rustigere mama zal zijn.
Ik hoop je met dit verhaal geïnspireerd te hebben. Mag ik je in de toekomst verder inspireren? Meld je dan hier aan. Zo mis je geen enkele blog of podcast!